برنامه تحصیلات تکمیلی مهندسی محیط زیست

مهندسی محیط از سال 1900 به عنوان شاخه ای از مهندسی عمران هویت خاص خود را دارد. در ابتدا مهندسی بهداشت نامیده می شد و از سال 1850 که نهضت بهداشت عمومی نهادینه شد ، توسط مهندسان عمران اجرا می شود. فاضلاب و آبرسانی عمده ترین فعالیتها در این دوره اولیه بودند ، بیشتر به عنوان مشکلات طراحی هیدرولیک.

تصفیه آب در حدود سال 1900 گسترده شد ، در حالی که تصفیه فاضلاب با سرعت بیشتری آغاز شد. تجربه گرایی رویکرد اصلی در طراحی این امکانات بود ، اما پایه علمی آن برای طراحی از دهه 1950 تأسیس شد. در این دوره ، مدرک کارشناسی ارشد به عنوان اعتبار مورد نظر برای ورود به این رشته پذیرفته شد. در طی دهه 1960 ، زمینه تأمین آب و فاضلاب به طور گسترده تری با موضوعات عمومی زیست محیطی شناخته شد ، در حالی که هویت خود را با بهداشت عمومی حفظ کرد. مهندسی محیط زیست در حال حاضر شامل سه ایده اصلی است: (1) حفاظت از مردم در برابر خطرات ناشی از کیفیت پایین هوا یا آب ، سر و صدا و تشعشع. (2) دفع مناسب زباله ها ؛ و (3) امنیت در برابر اثرات مخرب انواع فعالیتهای انسانی.

اکنون ، موضوعات مشترک مهندسی محیط زیست درک محیط های انسانی و طبیعی و نحوه عملکرد آنها و درک چگونگی آسیب دیدن آنها و خطرات ناشی از آلودگی محیط زیست است. انواع موضوعاتی که هر روز توسط مهندسان محیط زیست پرداخته می شود در زیر ذکر شده است:

• تصفیه آب
• تصفیه فاضلاب
• انتقال آلاینده ها
• مدیریت برنامه نظارتی محیط زیست
• اثرات زیست محیطی
• آمار محیطی و تجزیه و تحلیل ریسک
• تنوع آب و هوا بر روی محیط
• تصفیه آب زیرزمینی
• درمان زباله های خطرناک
• بوم شناسی صنعتی
• آلودگی منبع غیر نقطه ای
• حفاظت از حوزه های آبخیزداری
• زیرساخت آب آشامیدنی ایمن
• زیستگاه و شیلات جریان یابد
• توسعه پایدار
• ارزیابی های TMDL
• مهار زباله
• نظارت بر کیفیت آب